Uit:Mijn Dagboek(voor publicatie geschikt gemaakt)

-Vrijdag 2 Februari 02.35 uur
Slapen gaat nog even niet lukken, te druk in m’n hoofd. Dat heb je soms als je in China (of niet in China) zit. Gedachten over van alles en natuurlijk ook over Nederland en de mensen daar. Ik moet nodig eens wat laten horen! Dus heb mezelf de opdracht gegeven om vanaf vandaag elke dag in mijn dagboek te schrijven en dat na mijn vakantie op de website te zetten. (Morgenochtend vertrek in namelijk naar Shanghai en daarna ga ik met mijn gastgezin naar het Noord-Oosten van China). Om met dit stukje te beginnen. Zo, mijn geweten is nu een beetje gesust en hoop nu beter in slaap te kunnen vallen.

-Zondag 4 Februari 21.15 uur
Shit, nu is het al weer zondag en elke dag schrijven gaat dus niet lukken. Vrijdagochtend vroeg en moe opgestaan, mijn koffer nog even gecheckt. Vond in een zijvakje een paar klompjes die ik mee had genomen vanuit Nederland om in het begin aan mijn gastfamilie te geven. He, lang geleden is dat al weer. Ayi (tante 2e gastgezin) gaf me nog een tas vol eten en drinken voor in de trein en YuYang (gastbroer) kwam ook extra vroeg z’n bed uit om mij een goede reis te wensen. Dat gaf me een (gast)familie gevoel en ging dus met een goed humeur de deur uit. Met Sofia, Max, Jonathan, Benny (de andere YFU’ers in Shenzhen) en een chinees meisje die als “YFU helper” met ons mee ging, naar het treinstation gegaan om van daar te vertrekken naar Shanghai. Daar hebben we namelijk de YFU mid-term-orientation. Alle YFU studenten, waarmee we de eerste maand samen waren in Beijing, komen daar weer bij elkaar om de eerste helft van het uitwisselings jaar te evalueren, en vooruit te kijken op de tweede helft, aan de hand van verschillende sessies. Maar eerst 24 uur in de trein. Drie planken boven elkaar als bedden. Ik had geluk want boven onder en naast mij sliep een familie die naar Shanghai ging verhuizen om daar te gaan werken. Opa, oma en haar zus, vader, moeder en hun kleine meid gingen allemaal mee. Vader kon een beetje Engels en met mijn Chinees konden we wel een beetje communiceren. Erg leuke mensen, hun verhaal gehoord, mijn verhaal verteld, spelletjes gespeeld en zo samen verder getreind. Met de kleine meid kon ik het goed vinden, ze deed me aan Noor denken. Zes jaar en ze heeft ‘papagaaitje leef je nog’ leren zingen! ‘S avonds met de andere Shenzhen’ers bij elkaar gezeten en weer eens lekker als buitenlanders onder elkaar over die Chinese gewoontes gepraat (ook wel over een paar goede hoor). Ging een beetje op tijd slapen, maar net toen ik in slaap ging vallen kwam Sofia mij (en de hele familie) wakker maken. Bleek dat ze iedere stop de trein uit was gegaan om bier te kopen en ze had nu geen zin meer om alleen verder te drinken. Dus uit bed gekomen en met de anderen geproost. Dit is het effect van het leven in een gastgezin waar je niet later dan 11 uur thuis mag komen en al helemaal niet mag drinken. Als je dan ‘vrij’ bent geniet je er ook extra van. En het voelt echt vrij om in zo’n trein met je vrienden door China te reizen, met af en toe erg mooie uitzichten. De volgende ochtend maakte de kleine meid me wakker en tot 1 uur met haar gespeeld. Toen waren we aangekomen in Shanghai en was het tijd om afscheid te nemen. De kleine meid begon te huilen maar toen ze een paar klompjes uit Nederland kreeg was dat snel over. Op het treinstation werden we opgepikt door iemand van YFU. Met de metro, waarin het in Shanghai echt een gigantische mensen massa is, naar het YFU kantoor om daar opgepikt te worden door onze gastfamilies. Voor deze week is er namelijk voor iedereen een gastgezin in Shanghai georganiseerd. Ik heb het weer getroffen want mijn gastfamilie is echt heel relaxed!, bestaande uit opa, oma, vader moeder en hun zoon van 16 jaar. Natuurlijk heerlijk gegeten, met ze gepraat en over Nederland verteld want de zoon is van plan om volgend jaar naar Nederland te komen. ‘S avonds heb ik Henri (mijn kamergenoot de eerste maand in Beijing) gebeld, want hij woont het hele jaar in Shanghai. Mijn gastfamilie verteld dat ik een vriend op ging zoeken en hij heeft me toen een van de betere plekken in Shanghai laten zien. ‘S avonds in zijn gastgezin blijven slapen. (Dat gezin is een uitzondering op de regel want daar mag je zo laat thuis komen als je wilt). De volgende ochtend alle andere YFU’ers weer ontmoet. Echt gaaf om iedereen weer terug te zien na die eerste maand samen in Beijing. Een introductie in het Chinees. Iedereen elkaar aankijken of we het allemaal verstonden en elkaars level Chinese taalvaardigheden bepalen. Het beste was om weer heerlijk te lachen om geweldige humor die ik in de Chinese cultuur wel eens mis. Met de andere twee Nederlanders in de YFU groep Nick en Tom was het wennen om Nederlands te praten. Alles kwam er een beetje moeilijk uit, dus we zijn maar gewoon Engels blijven praten want dat ging serieus vloeiender. We waren het er over eens dat Nederlands maar een raar, staccato taaltje is (maar het blijft beter dan Duits). Toen begonnen de evaluatie sessies in kleinere groepjes. Echt vermoeiend als je al moe bent. Jezelf tekenen voor en na dit eerste half jaar in China om te bedenken hoe je bent veranderd. Ook moesten we een brief schrijven naar jezelf, waarbij je je als schrijver inleeft als je gastouders. Op deze manier wordt je aan het denken gezet. (Over dingen waar je natuurlijk al lang en breed over hebt liggen piekeren). Dus erg serieus werd er niet meegedaan, maar we hebben vooral erg veel lol gehad en ervaringen gedeeld. ‘S avonds om 6 uur naar ‘huis’ (gastgezin in Shanghai). Na het eten eindelijk (na een dag in de trein en een avond uitgaan) een heerlijk douche genomen. Een halve minuut was het een heerlijke douche, maar toen hield het water op warm te zijn en kon ik mijn haar uitwassen met koud water. Dat was echt koud want het is hier rond 0 graden (ik ben het klimaat in Shenzhen gewend) en de huizen hier hebben geen centrale verwarming. Daarna dus mijn bed in gedoken, maar mijn geweten liet me niet in slaap vallen voordat ik in mijn dagboek geschreven had. Nu ik daar klaar mee ben, ga ik als een blok in slaap vallen.

-Maandag 5 Februari 23.30 uur
In het warme bed in een koude kamer, erg goed geslapen! Eindelijk een iets langere nacht. Vanochtend stond het ontbijt voor me klaar, speciaal voor mij brood. Iets dat er in ieder geval uitzag als brood. Met de metro naar het YFU kantoor voor meer zeer nuttige sessies. Van 11 tot 1 uur hadden we pauze. Tijd om wat meer van Shanghai te gaan zien. Naar het ‘people square’ gegaan met Luke (Amerikaan), Tom (Nederlander), Jonathan (Belg), Constantine en Jan (Duitsers). Daar een gebouw binnen gegaan om naar de hoogst mogelijke verdieping te gaan. We kwamen tot de 66ste verdieping, zonder ook maar door iemand tegen gehouden te worden of gevraagd te worden waar we heen wilden. Totaal geen beveiliging. Iets wat je in bijvoorbeeld Amerika echt niet kunt doen. Op de 66ste verdieping was een soort lounch-bar. Banken en sofa’s naast de grote ramen van waaruit we een erg indrukwekkend uitzicht over dat gigantische Shanghai hadden. We konden de bar in princiepe zelfs gebruiken want we waren echt de enige daar boven. Toen we daar zo zaten neer te kijken over die volgebouwde wereld met een laag smog eroverheen (we konden de blauwe lucht boven de smog zien, zo hoog zaten we) maakte dat wel een raar gevoel los. Alsof je geen deel bent van die wereld waar je op neerkijkt. Ik was niet de enige die dat zo voelde en spontaan kwamen de gesprekken, over waar we mee bezig zijn in onze wereld, los. Kapitalisme, communisme, geld, macht, het leven, wat wij er aan gaan doen en van alles. Het werd in ieder geval een van de beste ‘sessies’ van de mid-term-orientation! (zelfs beter dan de ‘sessies’ laat in de avonden na een paar drankjes). Om 1 uur terug op het YFU office is uiteindelijk ook niet gelukt. ‘S middags (terug op de wereld) nog wel kunnen deelnemen aan een sessie met de hele groep verdeeld in 4 kleinere groepjes. Elk groepje had een land met een verschillende cultuur en regels omtrent het aanleggen van wegen. Er moesten wegen getekend worden op een landkaart tussen de 4 verschillende landen. Het spel mislukte helemaal dus uiteindelijk legde de spelleider het spel uit. Het kwam er op neer dat het de verwachting was dat er hevige discussies zouden losbreken, en de boodschap zou dan uiteindelijk zijn dat met goed overleg en geen competitiegevoel de beste wegen aangelegd zouden worden. Maar omdat niemand echt geintresseerd was in het spel, lette niemand op regels en bleven de discussies uit. Een beetje typerend voor alle sessies. De boodschap van het spel dat natuurlijke competitie niet altijd nodig is was wel lachwekkend omdat hier in China echt alles competitief is, zelfs de ochtendgymnastiek op school is een wedstrijd waarbij je per klas punten krijgt. Maar dankzij de geweldige groep hebben we wel weer veel lol gehad en erg gelachen. Om 4 uur konden we naar huis, maar eerst nog gaan poolen met Henri (Fin), Linn (Zweeds), Bjorn (Duitser) Luke en Steven (Amerikanen) en Nick (Nederlander). Ik heb trouwens vakantie bestemmingen voor de komende 10 jaar! Was om 6 uur thuis en na het eten heeft de familie me meegenomen voor sightseeing in Shanghai! Naar de Oriental Pearl Tower geweest, over een boulevard gelopen met een mooie skyline en rondgereden over de gigantische wegen, soms 7 boven elkaar. Ik zou hier echt verdwalen, dacht ik. En dat was precies wat er gebeurde want toen ik op de achterbank keek lag mijn tijdelijke gastbroertje te slapen en zat de moeder met de auto-kaart in haar handen. Ze wilden het me niet laten merken dus ik deed maar net of ik niks door had. Uiteindelijk toch thuisgekomen en nu zit ik chocola te eten die gastmoe speciaal voor me heeft gekocht. Lucky me!!

-10 Februari 20.55 uur
Shit de week is al weer om, wat gaat de tijd toch veel te snel! Morgenochtend terug vliegen naar Shenzhen. Moet vroeg op dus ga nu slapen.

-Maandag 12 Februari 17.00 uur
Nu weer even wat meer schrijven want moet het wel een beetje bijhou….

-Vrijdag 16 Februari 8.20 uur
Zo gaat dat dus altijd, ga je er eindelijk weer eens voor zitten om wat te schrijven, komt er weer wat tussen. Inmiddels ben ik al twee dagen in LaoYuan (dongbei/noord-oosten). Dat is de ‘hometown’ van mijn 1ste gastfamilie. Morgen is het oudjaarsdag op de Chinese kalender! Maar ik zal eerst verder vertellen van waar ik was gebleven. In Shanghai. Nee, nog een beetje verder terug naar Shenzhen want voordat we vertrokken naar Shanghai hadden we een email van YFU gehad dat ieder locaal groepje een presentatie van 10 minuten moest geven over ‘hun’ stad. Wij Shenzhen’ers hebben een video gemaakt over de typerende dingen van Shenzhen. Dat was een goede reden om de vakantie een paar dagen eerder in te luiden, omdat we anders natuurlijk niet genoeg tijd zouden hebben. Heel Shenzhen door geweest met z’n 5-en. Palm bomen, het supermoderne metrosysteem, ons YFU kantoor, school, parken en hoge gebouwen in geweest om de Shenzhen-view te filmen. Uiteraard wilden we geen ticket kopen om het hoogste gebouw in Shenzhen in te gaan dus we zijn via de brandtrappen omhoog gelopen tot de 75ste verdieping. Geen goed uitzicht die dag. Te veel smog om te filmen. Dus terug naar beneden om er daar achter te komen dat de deur, die wij opengelaten hadden, gesloten was. (Blijkbaar was er toch een verdwaalde beveiligingsmeedewerker). Op naar boven om de andere deuren te checken, maar allemaal gesloten (nog een keer: 75 verdiepingen!!). Bezweet, dorstig en opgesloten, je moet er wat voor over hebben. Maar na een paar telefoontjes en twee uur wachten vrolijk verder gefilmd. Uiteindelijk bleek dat al dat videomateriaal wel te bekijken was, maar met geen computer te bewerken. Dus een leuk 10 minuten filmpje konden we er niet van maken. Daarom zijn we er nog een keer op uit gegaan met een andere camera en heeft Max er een leuk filmpje van gemaakt op z’n laptop. Deze in Shanghai dus aan de anderen laten zien. De andere locale groepjes hadden ook het originele idée gehad om te filmen, dus op die manier meer van China gezien. Allemaal ons uitwisselingsjaar in China, maar zo’n andere omgeving in de verschillende steden. De presentaties waren het laatste onderdeel van het orientatie programma. Voor de volgende twee dagen stond een trip naar HangZhou op het programma. Drie uur in de bus. Waar de chauffeur zijn eerste stop maakte was een winkeltje waar je van alles en ook balletjes pistolen kon kopen. Omdat die dingen zo goedkoop waren (4 euro) en om de reis wat interessanter te maken en omdat de reisleider een irritant mannetje was, hebben we er een paar gekocht. De jongetjes hebben zich lekker kunnen uitleven! Toen we aangekomen waren hebben we een theehuis bezocht. Daarna hebben we een boottocht over XiHu (west lake) gemaakt en Nick en Henri hebben zelfs nog gezwommen, gekken. Voor de nacht was er een hotel voor ons geboekt, maar bijna niemand heeft er geslapen want we zijn met de hele groep uitgeweest. Gave clubs! Eentje had een bouncing floor, een dansvloer die op en neer beweegt. Had ik in Nederland nog nooit gezien. Jaja, je ziet nog eens wat als je naar China gaat. Omdat het zo’n geweldige avond was (en omdat ik wat gedronken had), wilde ik mijn blijdschap met thuis delen en heb ik pa opgebeld. Eerst kreeg hij m’n vrienden aan de telefoon en toen ik zelf met hem ging praten was het eerst in half Engels/Chinees (ook omdat ik wat gedronken had). Een lekker geruststellend telefoontje voor pa. Maar omdat ik geen verkeerde indruk wilde geven heb ik mezelf hersteld en ook nog even gewoon met hem gesproken. Geloof ik. De volgende ochtend met z’n allen moe maar blij ontbijten en toen door een beetje lelijk park rondgelopen en gevaren. De bus rid terug naar Shanghai was opvallend rustiger en stiller dan de heenreis. Een paar uurtjes slapen om daarna met Steven, Sofia, Sam en Luke (Amerikanen) Adrian (Noorweeg ofzo), en Max (Duitser) te gaan eten. Omdat de Amerikanen in de meerderheid waren werd het Burger King. Na een dubbele Wopper terug naar het gastgezin om een lange nacht te gaan slapen. Vol met nieuwe energie gingen we de volgende dag naar een heel klein dorpje met veel bruggetjes en water, maar het was niet echt speciaal vond ik. Giethoorn is veel mooier! Toen we Henri op gingen pikken nodigde zijn ouders ons uit om met ze naar een koffiehuis te gaan, dat was wel mooi. Een lekker bakkie gedaan! En omdat we toch al lekker Westers bezig waren hebben we ‘s avonds pizza gegeten. Terwijl we zaten te eten kwamen we op het idée om een massage te nemen. Dus even later lagen we met z’n 5-en op een rij voor een total body massage van 5 mooie chineesjes. Het was maar goed dat we met z’n allen in een kamer lagen en niet allemaal een prive-kamer hadden. Het was een mooi gezicht! En dat we allemaal een beetje Chinees kunnen maakte het extra grappig. Na twee uur waren we helemaal klaar om voor de laatste keer samen in Shanghai uit te gaan. Het werd dus weer een toffe avond, gelukkig had ik deze keer geen beltegoed meer om internationale telefoontjes te plegen. Met zes mensen in de eenpersoons hotelkamer van Martin (Zwitser), geslapen. Hij is YFU staff, maar doet ook niks anders dan met ons meefeesten en China zien. De volgende ochtend geslapen, ‘s middags rustig aan gedaan en een filmpje gekeken. Om vijf uur verzamelen op het YFU kantoor om de trein en vliegtickets op te halen en afscheid te nemen. Nog met z’n allen gegeten en toen zijn de meesten vertrokken met de trein. Ik ging terug met de metro en voelde me wel een beetje alleen, jammer dat deze week al weer voorbij was. Ik heb maar wat door een grote winkel rondgelopen, kadootjes voor mijn gastfamilie gekocht en ben naar ‘huis’ gegaan. De gastouders zeiden dat ik zeker eens terug moest komen en ik ga de zoon zeker opzoeken als hij in Nederland is! Toen op tijd gaan slapen (Zaterdag 10 Februari 20.55 uur). De volgende dag dus teruggevlogen naar Shenzhen. Het Chinese meisje die als “YFU helper” met ons mee was gegaan was helemaal onthutst en uitgeput door die groep rare buitenlanders, maar ze had een leuke tijd gehad! Toen we aankwamen op Shenzhen airport en ze haar ouders weer terugzag was ze heel blij en ze omhelsden elkaar zo uitgebreid. Dat was wel grappig om te zien want dat kan ik me niet meer voorstellen na een weekje van huis. Drie dagen in Shenzhen geweest en nu dus in DongBei, maar genoeg geschreven voor vandaag!

-Zaterdag 17 Februari 23.45 uur
Met mama en YaFei van Shenzhen naar ChangChun gevlogen. Vijf uur in het vlieguig en nog steeds in hetzelfde land, zo ongelooflijk groot. Baba had nog een paar vergaderingen dus is hier gister pas aangekomen. Ik had de stoel naast het raampje dus tijdens de vlugt mooie uitzichten gezien terwijl mama en YaFei de hele reis sliepen. Behalve toen we bewegingsoefeningen gingen doen. Zelfs in het vliegtuig doen ze van die gymnastiek dingen. De stuwardessen deden het voor met een muziekje op de achtergrond, echt lachwekkend! We waren een uur later vertrokken vanuit Shenzhen, deze vertraging vanwege hevige sneeuwval in ChangChun. Dus vlak voor dat we gingen landen was het een prachtig plaatje, dat witte landschap. Het was -10 graden toen we aankwamen. Dat viel mee want mij was verteld dat het minstens -25 graden zou zijn. We werden op het vliegveld opgehaald door de twee broers van baba en gingen met de auto naar het kleinere LaoYuan, waar de family van baba en mama allemaal nog wonen. Drie uur rijden, maar niet veel gezien want het was al snel donker. Een stop gemaakt en toen mijn naam, in het chinees, in de sneeuw geplast! Aangekomen bij het huis van opa en oma waar de hele familie was en het eten klaarstond. In tegenstelling tot de huizen in Shanghai is het in de huizen hier in DongBei heel erg warm, er wordt volop gestookt. Ik stond er ook van te kijken hoeveel die gasten hierzo drinken. Ze drinken baijiu, 45 procent alcohol, uit een normaal glas waar ik bier uit drink. Het zou water kunnen zijn. En natuurlijk is het excuse dat het koud is hier. YaFei en ik sliepen die avond bij een oom thuis. De volgende dag vroeg terug naar opa en oma’s huis om meer familie en vrienden te ontmoeten. Die spelen dan de hele middag majiang, een soort gokspel. Iedere middag en avond uit eten, steeds met nieuwe mensen. Het is hier nog veel goedkoper dan in Shenzhen. Met tien man uitgebreidt eten en drinken voor 18 euro. Als buitenlander hier in DongBei, waar helemaal niet zo veel buitenlanders komen, kreeg ik weer alle aandacht. Iedere maaltijd kon ik dezelfde vragen beantwoorden, maar ook dezelfde grappen maken. Mama was erg blij om mij te ‘showen’ en had ook iedere keer dezelfde praatjes. Erg belangrijk vinden deze mensen het om te drinken, ze blijven elkaar maar overdreven aanmoedigen om meer te drinken, een beetje zoals ik twee jaar geleden met mijn vrienden deed. Dan zegt iemand en paar zinnen en wordt er geproost. Ik vermaak me eigenlijk prima, lekker eten drinken en mijn chinees oefenen want niemand spreekt hier Engels. Vanavond was het dus oud&nieuw. Oma had speciaal voor mij een traditioneel Chinese jas gemaakt. Echt lief! En van de ene oom heb ik een T-shirt gekregen en van de andere sokken. Ze geven elkaar hier kleren om met oud&nieuw te dragen. ‘S avonds om 9 uur was er al zoveel vuurwerk als in Nederland om iets na 24.00 uur. Dat ging de hele avond door en om 10 uur gingen wij ons vuurwerk ook afsteken. Al het vuurwerk hier zou in Nederland illigaal zijn en je zou er een fortuin voor moeten betalen. Hier is zo’n miljoenklapper 4,5 euro en ze worden overal afgestoken. Ook echt het mooiste siervuurwerk voor maximal 30 euro. Omdat er om 10 uur al zoveel vuurwerk was had ik de grootste verwachtingen voor 24.00 uur. Eerst nog traditioneel rood papier met wensen en varkens erop, (het is het jaar van het varken) op en naast de deur geplakt. Het karakter Fu (blessing) in het midden. Daarna Jiaozi (dumplings) gegeten en daarna nog even TV gekeken. Toen was het rond 23.15 uur en toen ging iedereen naar huis. Geen aftellen of om twaalf uur proosten, de avond was gezellig en nu ging iedereen gewoon naar huis. Daar stond ik wel even van te kijken. Maar nu is het 24.00 uur dus uh, Gelukkig (chinees) Nieuwjaar!

-Even later:
Ik had een paar gelukkig-nieuwjaar-smsjes verstuurd en van een Canadese kennis kreeg ik terug: “ Like two muslims wishing eachother ‘merry christmas’ ” Haha! Ik heb hem geantwoord dat hij mij, als volkomen aangepaste en perfecte uitwisselingstudent, als christen kan beschouwen. Dan is het niet zo vreemd dat ik een moslim ‘merry christmas’ zou wensen. Toch? Nou ja..

-Woensdag 21 Februari 10.15 uur
Eergister lig ik lekker te slapen bij de oom thuis (YaFei sliep nu bij andere familie). Maakt hij me om 5.15 uur wakker. Hij stond naast mijn bed te gebaren alsof hij in een auto aan het rijden was. Het eerste wat ik dacht was dat hij vast nog steeds dronken zou zijn, maar toen ik bedacht dat ze hier meestal in gebarentaal tegen me praten, omdat ze denken dat ik bijna geen Chinees kan, vroeg ik hem of hij me misschien kon vertellen wat hij bedoelde. Toen vertelde hij me dat we erye (later kwam ik erachter dat dat de broer van opa betekent) op gingen halen in ChangChun. Typisch zo’n Chinees iets. In onze cultuur zou je iemand van te voren vertellen als je om vijf uur op gaat staan om iets speciaals te doen. Zo gaat dat thuis in Shenzhen ook altijd, je weet nooit van tevoren wat er gaat gebeuren. Maar, flexibel als ik inmiddels ben was dat natuurlijk geen probleem. Het was weer drie uur rijden, maar dit keer werd het al snel licht. We reden door het platteland van China, met af en toe hele kleine dorpjes met zwarte rookpluimen uit de daken. Ik zat me af te vragen waar de supermarkt toch zou zijn? Dat is toch een heel ander China dan ik gewend ben in het rijke Shenzhen. Maar het waren prachtige uitzichten! Bij erye thuis wonen kleinzoon, zoon en dochter, opa en oma en de moeder van oma (96) samen in een huis. De oude vrouw had denk ik nog nooit een buitenlander gezien want ze wilde me de hele tijd aanraken en was helemaal verrast. Daar gingen we ontbijten en omdat het nieuwjaar was werd daar ook bij gedronken. Ik moet me natuurlijk aanpassen aan hun cultuur en ik had er verder geen problemen mee, dus om 9 uur zaten we al aan het bier. ‘S middags terug in Shenzhen ging ik met YaFei en zijn nichtjes naar de karaoke. Wat een flapdrol is die YaFei toch! (in het origineel: wat een kneus, dikke luie debiel, gigantische lamlul is het toch! -dat lucht gewoon op, daar is een dagboek toch ook een beetje voor?) In Shenzhen heeft hij zelf een ring gekocht die hij hier alleen draagt als we alleen met de kids zijn. Hij verteld ze dan dat hij die van zijn vriendin, die hij niet heeft, gekregen heeft. Veel te veel praatjes. Ook commandeert hij zijn nichtjes om drinken voor hem in te schenken en z’n rotzooi op te ruimen. Mij negeert hij volkomen en als ik hem wat vraag krijg ik de vaag mogelijkste antwoorden. Zit ik op de bank, een smsje te sturen, komt hij eraan, trekt aan m’n shirt en gebaart dat ik op de stoel kan gaan zitten omdat hij tv wil kijken vanaf de bank. Normaal zijn dit soort dingetjes met een beetje humor zo opgelost en zo veel zie ik hem niet dus het maakt niet uit. Maar nu we zo lang dichter op elkaar zitten begint hij me wel echt te irriteren. (Dan was het wel lekker dat ik met Koen af en toe een potje kon meppen. Nu kan ik er aan gaan wennen om dat niet te doen, want als ik terug kom hoef ik daar niet meer aan te beginnen, ik heb gehoord dat Koen een beer geworden is). Misschien voor YaFei ook wel irritant dat ik te veel aandacht krijg. Bijvoorbeeld van zijn kleine eigenwijze nichtje die de hele tijd met mij wil spelen. Wel schattig, ze noemt me TangMu gege, (broer Tom). ‘S avonds als gewoonlijk familie bezocht en wezen eten. Omdat het al de zoveelste keer was, weet ik nu wat ze willen horen en ik doe het aardig goed tijdens de etentjes. Ontspannen deelnemen aan een familie dinner met de Fries sprekende familie Tibbesma is geen uitdaging meer. De volgende ochtend werd ik om 8.30 uur wakker. Ik hoorde de familie praten “wat is er toch mis met TangMu, heeft hij gister teveel gedronken ofzo. Hij ligt al een half uur langer in bed dan normaal.” Ze schijnen niet te begrijpen dat het voor mij erg vermoeiend is om echt alleen maar chinees te praten en te horen, allemaal nieuwe mensen moet ontmoeten, vriendelijk moet lachen en geinteresseerd moet overkomen naar de familieleden. Het gaat goed en het is erg leuk om te doen, maar het is echt vermoeiend! Ik ben opgestaan en met een glimlach op mijn gezicht de kamer ingekomen. We hebben ontbeten en de dag is weer goed begonnen, lol gehad met opa over zijn kunstgebid. Nu is er familie op bezoek en ik ben benieuwd wat de rest van de dag gaat brengen!

-Woensdag 28 Februari 9.00 uur
Morgen begint school weer (zucht) en ik ben inmiddels weer terug in Shenzhen. Nog een paar dingetjes waar ik me zeker over verbaast heb in het Noord-Oosten. Zoals elke dag waren we wezen eten, werd er weer flink gedronken en daarna gingen we met z’n allen naar de karaoke bar. Dat was erg gezellig en er werd nog meer gedronken. Toen we naar huis gingen moest ik met de oom mee, want ik sliep die week bij hem thuis. Maar die gast had zoveel gedronken dat ik echt niet bij hem in de auto ging zitten. Serieus, hij had echt veel van die 45% zooi op. Dus ik zeg tegen mama dat ik niet met hem mee wilde omdat hij gedronken had. Begint ze te lachen en verteld ze iedereen in geuren en kleuren (dat is de uitdrukking toch?) dat ik dat gezegd had. Mama wist te vertellen dat de wet in HongKong ook zo streng is wat betreft het beschonken rijden. Misschien is dat in Nederland ook wel zo, dachten ze. Uiteindelijk ben ik met iemand anders meegereden, maar ik was er echt verbaast over hoe laconiek ze hier doen over het rijden onder invloed. Wat ik ook zeker niet moet vergeten te vertellen is dat het hier een oud&nieuw gebruik is dat getrouwde stellen de kinderen in de familie een hongbao (rode envelop) met geld geven. In totaal heb ik 110 euro gekregen, niet slecht voor een weekje eten, drinken en vriendelijk glimlachen! Van de vader van mama heb ik een boekje met Chinese spreekwoorden gekregen. Leuk souverniertje. Een ander iets waar ik van onder de indruk was, was toen we gingen eten in een restaurant dat vol hing met posters en krantenartikelen over MaoZedong. Mijn oom vertelde me dat dat goeie ouwe opa Mao is. Daar kreeg ik wel even de rillingen van. In Shenzhen zie je niet zo veel van die Mao-koppen. Alhoewel, op ieder geldbiljet staat zijn hoofd. In Shenzhen is het denk ik al wat meer doorgedrongen dat Mao niet zo’n geweldige man was als de meeste Chinezen denken. Dat zal in heel China langzaam aan ook wel bekent worden, maar daar gaan natuurlijk tientallen jaren overheen. Vanuit dat restaurant ging baba als succesvol zakenman met zijn vrienden van de plaatselijke regering in een thee huis drinken (thee). Ik moest met hem mee en dat was wel interessant. Die mensen horen praten, alhoewel ik het meeste niet begreep. Maar ik begrijp in ieder geval wel de manier waarop ze praten, het is een bepaalde manier van doen. Netjes thee voor ze inschenken en een beetje mee praten, dat is waarom baba me meeneemt. Maar een leuke ervaring. De volgende dag terug naar ChangChun om naar Shenzhen te vliegen. Eerst nog langs het tweede huis van een oom, die vol trots zijn grote tweede appartement liet zien. Ik hoorde dat baba ook een huis heeft in ChangChun en meerdere in Shenzhen. Dat vinden ze enorm belangrijk, hoeveel huizen en geld ze hebben, hoe ‘succesvol’ze zijn. Ook als we met de familie en vrienden gingen eten en ik werd aan iemand voorgesteld werd me bijvoorbeeld verteld dat hij een goeie politieman was. Toen kwam er nog iemand anders binnen die een hogere functie bij de politie had en mij werd verteld dat hij echt geweldig was, zelfs nog beter dan die andere. Het is maar een voorbeeld maar zo worden mensen hier wel beoordeeld. Dat is deel van de Chinese cultuur, maar dat gaat vast op heel veel plekken in de wereld zo. Ik had, toen ik ze zo hoorde praten, echt zoiets van goh echt waar, boeiend (niet!). Toen teruggevlogen naar Shenzhen en daar aangekomen voelde het echt als thuiskomen! Het Noord-Oosten was wel een totaal ander China, misschien meer het ‘echte’ China. Hier zie je invloeden van HongKong, maar in het Noord-Oosten reden oude fietstaxi’s, zag ik zelfs een kar met een ezel ervoor, de huizen hadden alleen ‘s ochtends en ‘s avond water. Douchen deden we bij het zwembad en mensen stookten vuurtjes langs de weg om voorvaderen te eren. Het was allemaal niet zo mooi en modern als Shenzhen en het gaf echt een Chinees sfeertje. Al met al ben ik blij dat mijn gastgezin mij mee heeft genomen naar hun ‘home town’!

-Donderdag 8 Maart 21.00 uur
Het normale leventje is alweer een week begonnen. Lange dagen naar school, ‘s Ochtends les Chinees en ‘s middags met mijn klasgenoten de reguliere lessen volgen. Het was leuk om mijn klasgenoten allemaal weer te zien na de vakantie en ik mocht een presentatie geven over wat ik had gedaan in Shanghai en DongBei. Toen bedacht ik me dat ik mijn dagboek en foto’s nog niet op de site had gezet en zag aan de reacties dat het hoog tijd werd om dat te gaan doen. Het laatste bericht is al weer zo lang geleden en ik heb in de tussentijd zo veel meer gedaan dan dat beetje dat je net gelezen hebt! (Hong Kong, TaiShan, hier in Shenzhen) En ik wil nog zoveel meer doen! Maar ik moet me alweer op Nederland gaan richten want deze keer kom ik er niet onderuit om dan toch een studie te gaan kiezen. Alhoewel, ik ben er achter dat je Chinees niet in 1 jaar kunt leren. Daarentegen ben je in 2 jaar zeker vloeiend, dus……. Maar eerst de laatste paar maandjes!!